Met Ronan plassen bij de dierenarts …
“Moet hij zo leven?” Je zult dit maar te horen krijgen over één van je meest geliefde katten. Ik was met ons gehandicapte katertje Ronan bij de dierenarts. Ronan kan niet zelfstandig plassen en dus helpen Erik en ik hem daarbij.
Erik was naar Parijs om drie van onze nieuwe katten van het vliegveld af te halen en ik was bij de dierenarts om geholpen te worden met Ronan, omdat er twee mensen voor nodig zijn om Ronan te laten plassen.
Op de behandeltafel
Toen Ronan op de behandeltafel stond, vroeg de dierenarts: ‘’Moet hij zo leven?’’ Hij doelde hiermee op het feit, dat Ronan niet kan lopen naar aanleiding van een aanrijding in Egypte.
Zijn achterbeentjes zijn verstijfd en spastisch. Ik vroeg me af of deze dierenarts dit ook zou durven zeggen tegen een moeder of vader met een gehandicapt kind. Als het over dieren gaat, lijkt alles maar gezegd te kunnen worden.
Voor ik het door had, werd Ronan meegenomen naar een andere kamer. Althans daar werd een poging toe gedaan, want de assistente had er geen benul van hoe ze Ronan moest oppakken. Dat heb ik toen snel gedaan om te voorkomen, dat ze hem zou laten vallen.
Ongevraagde echo en misplaatst advies
We gingen naar een kamer waar ik eerder al een keer was geweest met kater Braveheart voor een echo. Totaal ongevraagd kreeg Ronan wat gelei op zijn buikje en werd er even snel gekeken. Daar had ik niet om gevraagd. Ik was alleen langsgekomen voor hulp bij het plassen.
Er volgde een eindeloos verhaal over alle problemen die Ronan wel niet had of zou kunnen krijgen. Er was natuurlijk medicatie voor hem om zijn blaas te helpen ontspannen. We konden ook gaan voor een ingreep. Allemaal zaken waar ik totaal geen behoefte aan had, anders had ik er wel om gevraagd.
Eindelijk tijd om te plassen …
Eindelijk dan tijd voor de plas. De dierenarts greep Ronan hardhandig beet en zei, dat hij moest meewerken. Ronan piepte, omdat hij totaal niet gewend is om zo benaderd te worden.
Na een paar straaltjes urine vond ik het wel genoeg. De dierenarts antwoordde, dat Ronan vrijwel geen stimulans nodig had en het grotendeels zelf deed. Ok, dan toch maar de plas helemaal afmaken. Het zweet stond inmiddels op mijn rug.
Deze dierenarts heeft nog veel te leren
Toen de dierenarts Ronan eindelijk losliet, begon Ronan kopjes te geven aan zijn hand. Terwijl ik inmiddels de behoefte voelde om deze dierenarts achter het behang te plakken, kende Ronan geen oordeel. Hij was gewoon zijn lieve zelf. De dierenarts merkte het geeneens op. Die was veel te druk met bedenken, hoe Ronan verder behandeld diende te worden, want zo ging het toch echt niet.
Ik dacht met heimwee terug aan die fantastische holistische arts in Duitsland. Hij had Ronan zachtjes vastgepakt en bevoeld. Hij had ons vervolgens aangekeken en gezegd: ‘’Ronan is zo vrolijk en helder van geest. Is het echt erg, als hij nooit zal kunnen lopen?’’ Vanaf dat moment hebben we losgelaten, dat Ronan zou moeten kunnen lopen om een waardevol leven te kunnen leiden.
Deze Franse dierenarts had nog veel te leren. Hij heeft Ronan geen moment voor vol aangezien. Hij zag alleen een mankement, dat zoveel mogelijk verholpen moest worden. De assistente had het wel gezien. Terwijl ze wegliep achter de arts aan, zei ze nog even snel, dat Ronan wel erg lief was.
Ja, Ronan moet zo leven!
Kortom, moet Ronan zo leven? Ja, Ronan moet zo leven! Hij kan dan misschien niet lopen zoals de andere katten, maar hij is een van de meest sociaal begaafde katten die ik ken. Je hoeft maar naar hem te kijken en hij begint al zijn bekende pruttelgeluidjes te maken.
Hij is een van de pijlers binnen ons gezin, hij doet fantastisch zijn best tijdens het plassen wetend waarom we dit doen en hij heeft een hart van goud. Erik en ik dragen hem letterlijk en figuurlijk op handen. Dus ja, Ronan moet zo leven als een van de meest geliefde katten ooit!
Zo’n dierenarts zou eens een lange stage mogen gaan lopen bij Stichting Dierenthuis in Almere…. dan zal hij zien dat er vreselijk veel dieren met een beperking nog een fantastisch leven hebben. Als er maar genoeg mensen om hen heen zijn die hen met liefde helpen. Zij geven onvoorwaardelijke liefde en als ze niet lijden zijn ze het allemaal waard om ook onvoorwaardelijke liefde te ontvangen!
heb ronan even voorbij zien komen tijdens onze skypechat en ja, hij toverde een brede glimlach om mijn mond, wat een licht.
het is jammer voor die arts dat hij zich daar niet voor openen kon.
(niet dat Ronan daarrmee zat, licht schijnen is hem genoeg 🙂
wat een mooi verhaal. Ronan laat zoveel liefde zien terwijl de dierenarts alleen maar zijn handicap ziet. En ondanks alles Ronan toch zijn liefde toont. Fijn dat hij bij jullie terecht is gekomen. In een liefdevol thuis vol goede zorg !
Ronan, wat ben je zo krachtig toch nog een manier gevonden om verder te leven.
Ontroerend verhaal over de kracht van liefde van mens voor kat en kat voor mens. Of deze Franse dierenarts onbewust die kattenliefde heeft opgepikt is zijn zaak. De assistente is geraakt en wij leren van Ronan samen met jou, lieve Irene, om bij onszelf te blijven op de weg van onvoorwaardelijke liefde.
Nou zeg, dat is ook fraai! Een gehandicapt dier heeft toch ook recht op leven? Het doet mij denken aan een verhaal van Els Adams(stichting Dier en Project). Die was met een hond met suiker en bulten (goedaardig) naar de dokter gegaan, omdat 1 bult open lag. Zij raakte de hond niet aan en liep naar een kastje: Els had het door, ze wilde haar ongevraagd het leven ontnemen. Deze artsen zit niet in hun gevoel vrees ik. Zien alleen de beperking. Mocht je nog advies nodig hebben dan zou ik Dierenthuis eens mailen. Die hebben ook veel gehandicapte dieren. Knuffel voor die prachtige Ronan!