Levensgenieter

Mijn bijzondere ontmoeting met twee kauwtjes

Onderstaand verhaal heb ik jaren geleden geschreven en is nog steeds even fascinerend:

Levenswijsheid

‘’Het is altijd te laat om te gaan genieten!’’ Hoe cryptisch deze boodschap ook moge klinken, ik begreep de strekking ervan gelijk: Genieten kun je niet uitstellen. Je kunt alleen nu genieten.

Deze wijze boodschap kwam van een gevederde passant: een kauwtje dat mijn balkon had uitgekozen om zijn levenswijsheid met mij te delen. Ik liep binnen verhit te stofzuigen, terwijl het buiten schitterend weer was. Eigenlijk wilde ik van het mooie weer genieten. Maar ja, er was zoveel te doen …

De kristalheldere boodschap van een kauw

Door het geluid van de stofzuiger heen hoorde ik een kauw heftig krassen. Aanvankelijk besteedde ik er geen aandacht aan. Omdat de kauw zijn stem echter bleef verheffen, laste ik een moment van rust in en toen kwam zijn boodschap binnen, kristalhelder: ‘’Het is altijd te laat om te gaan genieten!’’

Ik bedankte de kauw voor zijn wijze boodschap, waarna hij stopte met krassen. Niet veel later vervolgde hij zijn weg. Zijn boodschap was aangekomen.

Nog vaak denk ik terug aan de wijze woorden van dit kauwtje. Zeker nu we midden in een verhuizing zitten en alles om me heen een chaos lijkt. Het is zo belangrijk om nu te genieten, niet straks of wanneer ik de volgende stap heb gezet. Dan blijf ik het genieten voor me uitschuiven …

Het kauwtje uit mijn tienerjaren

De kauw deed me terugdenken aan mijn ervaringen met een kauw uit mijn tienerjaren. In de omgeving van mijn ouderlijk huis was een kauwtje neergestreken. Het wonderbaarlijke van dit kauwtje was dat het fysiek contact maakte met mensen.

Na de tuin van de buren te hebben verkend, besloot het kauwtje om zijn onderzoeksterrein te verleggen naar onze tuin. Ik was daar heel blij mee, omdat ik kauwen en andere kraaiachtigen buitengewoon fascinerend vond. Ze herinnerden mij aan wijsheden uit lang vervlogen tijden en aan een diepgaand contact met Moeder Aarde.

Het kauwtje keurde onze tuin en onze aanwezigheid goed en vanaf dat moment waren we een ‘huisdier’ rijker. ’s Ochtends zat de kauw steevast tegen het raam van mijn tienerkamer te tikken, wachtend op zijn stukje kaas.

Als ik uit school kwam, vloog hij met me mee naar de garage waar ik mijn fiets neerzette. Het leek alsof het nooit anders was geweest.

De redding van het pootje van Karel

Op een gegeven moment zag ik dat het kauwtje, dat ik had omgedoopt tot Karel, een gezwollen pootje had. Er zat een ringetje om zijn poot. Dat ringetje had ik eerder al opgemerkt, maar ik had niet vermoed dat dat tot grote problemen zou lijden.

Het ringetje was het voetje gaan afknellen, omdat Karel zo vlot groeide. Karel had hulp nodig. Het was nu wachten op het juiste moment om Karel vast te pakken.

Op een goede dag was ik met Karel op het balkon van mijn ouders. Vol vertrouwen zat hij op mijn hand. Enigszins zenuwachtig legde ik mijn andere hand over Karel’s rug. Tot mijn verwondering bleef Karel vrij rustig zitten.

Ik nam hem mee naar binnen en met chirurgische precisie verwijderde mijn vader het ringetje, waarna we Karel voor de nacht in een kartonnen doos zette, zodat zijn pootje kon rusten. Het was afwachten, want als het pootje al te lang was afgekneld, zou het niet meer helen.

De volgende dag kwam er een hels gekrakeel uit de kartonnen doos. Karel wilde eruit. Dat was duidelijk. Zachtjes pakte ik hem op uit de doos. Vervolgens zette ik hem op de grond om te controleren of zijn voetje was geheeld.

Instinctief openden de tenen van zijn geblesseerde voetje zich. Karel’s pootje en voetje waren gered.

De keuze van mijn kauwtje om te leven

Na deze ingreep hebben we Karel nog een paar keer gezien. Een andere kauw had belangstelling gekregen voor deze ‘vreemde vogel’ en die belangstelling was geheel wederzijds.

Karel sloot zich aan bij een grote groep kauwen die met regelmaat vergadering hield op het dak van het naastgelegen verzorgingshuis. Karel was opgenomen in de massa.

Hoewel ik het jammer vond om Karel niet meer te zien, wist ik dat hij –of misschien was het wel een zij- zich zou redden. Karel had er ondubbelzinnig voor gekozen om te leven en wist precies waar hij moest zijn om de juiste hulp te krijgen. De toekomst lag voor hem open.

Twee bijzondere, gevederde vrienden

Wanneer ik nu een kauw of andere kraaiachtige hoor krassen, dan gaan mijn gedachten dankbaar uit naar die twee bijzondere gevederde vrienden die ervoor hadden gekozen om mijn levenspad te kruisen.