Adoptie van Isis en Ronan uit Egypte
Ik kan me nog goed de eerste foto van katertje Ronan herinneren. Onze zeer geliefde schildpadpoes Arizona was net overleden en ik was er helemaal kapot van. Via de bemiddeling van Egyptische katten kregen we een foto van een klein schildpadpoesje, dat sterk op Arizona leek.
Dit poesje, dat de naam Isis had gekregen, was die dag op straat gevonden samen met haar broertje. De kittens waren zo’n vier weken oud. Er leek iets mis te zijn met het broertje, maar het was nog onduidelijk wat.
Toen ik nog een keer naar de foto van schildpadpoesje Isis keek, zag ik opeens dat haar broertje er ook op stond. Hij was erg donker getekend en viel eigenlijk helemaal niet op. Niet veel later besloten we om Isis te adopteren ter nagedachtenis aan Arizona.
We waren gelijktijdig bezig met de adoptie van een zwarte poes uit een buitenlands asiel, maar die adoptie ging uiteindelijk niet door. Mijn gedachten gingen weer terug naar dat donkere katertje. We besloten om hem ook te adopteren.
Ronan’s handicap
We kregen niet veel later duidelijker foto’s. De achterbeentjes van het katertje functioneerden niet en hij sleepte zichzelf voort. Ik ervaarde gevoelens van onzekerheid, want hoe moesten we dit katertje verzorgen?
We hadden veel ervaring met katten op allerlei gebied, maar niet met katten wiens lichaam deels verlamd was. We gaven de kleine man de naam Ronan, wat ‘berg van kracht’ betekent.
Extra handicap
Vanwege alle formaliteiten duurde het maanden, voordat Isis en Ronan konden overkomen. Eindelijk was het dan zover. Toen ze na een lange reis uit hun gedeelde reismand kwamen, bleken ze buitengewoon klein voor hun leeftijd.
De ernst van Ronan’s handicap werd al snel duidelijk. De hele kamer lag continu onder de urine en hij wilde niet plassen via blaasmassage.
Het duurde een week of twee, voordat zijn blaas tot rust was gekomen en we hadden uitgevonden dat hij het beste plaste door met een stukje wc-papier langs zijn kontje te wrijven.
Mijn man en ik moesten er allebei aan wennen, dat we dagelijks in totaal meer dan een uur bezig waren met het laten plassen van Ronan.
De grote operatie
Toen Isis en Ronan waren gesetteld, maakten we een afspraak bij een orthopeed voor dieren. De chirurg in kwestie concludeerde naar aanleiding van de röntgenfoto’s, dat Ronan’s probleem met zijn achterbeentjes via een operatie verholpen zou kunnen worden. Wat waren we blij, want we gunden het Ronan zo, dat hij vrij zou kunnen spelen.
Ronan doorstond de operatie uitstekend en we hadden goede hoop. We schakelden een fysiotherapeute in om Ronan’s beentjes te helpen met het herstel. Het viel haar al snel op, dat er eigenlijk weinig vooruitgang was.
Tijdens de nacontrole in de dierenkliniek kregen we hetzelfde te horen. De chirurg begreep er niets van, dat Ronan nog steeds niet kon lopen en stuurde ons eigenlijk met een kluitje in het riet. We voelden ons intens verdrietig en verslagen.
Dieper onderzoek en realisatie
Ik wilde niet bij de pakken neerzitten en ging weer op onderzoek uit. Iemand moest ons toch verder kunnen helpen met Ronan?
We kwamen uit bij een holistische dierenarts die ons naar aanleiding van een diepgaand manueel onderzoek wist te vertellen, dat Ronan’s beentjes necrotisch (afgestorven) weefsel bevatten en spastisch waren. Hij raadde ons lasertherapie aan, maar kon geen enkele garantie geven dat dat ertoe zou leiden dat Ronan zou kunnen lopen.
De holistische dierenarts keek Ronan eens goed aan en zei iets wat ik nooit meer zal vergeten: ‘’Ronan is zo helder en zo optimistisch. Is het echt erg, als hij nooit zal kunnen lopen?’’ Vanaf dat moment was het niet meer zo belangrijk of Ronan zou kunnen lopen of niet. Het ging vooral om verbetering van zijn situatie.
Het wekelijkse uitje met Ronan
Het werd al snel een wekelijks uitje met Ronan naar de holistische kliniek voor lasertherapie. Hij ging elke keer zelfstandig zijn reismandje in, was rustig in de auto en iedereen bij de kliniek was gek op hem.
Geleidelijk werd duidelijk, dat we tegen een fysieke grens waren aangelopen. Ronan kon inmiddels wel redelijk staan, maar zijn knietjes bleven onbeweeglijk. We mochten tevreden zijn met dit resultaat.
Verhuizing naar en wonen in Frankrijk
Ronan doorstond de lange reis naar Zuid-Frankrijk uitstekend en was gelijk thuis op zijn nieuwe plek. Omdat de winters hier zo kort zijn, kon Ronan al snel de tuin verkennen en dat deed hij met verve.
Momenteel is zijn blaas instabiel. Daarom leeft hij binnenshuis nu merendeels in een hondenbench met absorberende kleedjes. Buiten is hij heerlijk vrij.
Hij wordt homeopathisch ondersteund om zijn blaas weer in balans te krijgen. Daarnaast mogen we uitvinden hoe we zijn rechterbeentje mogen beschermen tegen wonden die ontstaan door slepen.
Een van de liefste, leukste en heerlijke katertjes ter wereld
Als we vooraf geweten zouden hebben, hoeveel de verzorging van Ronan ons zou kosten qua tijd en energie, dan hadden we hem waarschijnlijk niet geadopteerd.
We hebben een grote dierenfamilie en Ronan heeft verreweg de meeste zorg nodig en we willen niet dat dat ten koste gaat van andere gezinsleden. Gelukkig dus, dat we het vooraf niet wisten, anders hadden we een van de liefste, leukste en heerlijke katertjes ter wereld moeten missen.
Onze helende liefde voor Ronan
Er zijn dagen waarop Ronan pijn heeft en waarop ik het moeilijk vind, dat hij zo moet leven. Op andere dagen is hij fysiek helemaal in zijn element.
Wat vindt Ronan zelf het allerbelangrijkst? Dat we zo intens lief voor hem zijn en zo goed voor hem zorgen. Onze liefde voor hem is wat zijn katerleven compleet maakt.
Lees ook mijn post over mijn dierenartsbezoek met Ronan