De dood heeft mij niets te vertellen

Ik kan me nog goed herinneren, dat ik op Facebook een foto zag van een Egyptisch lapjespoesje dat een diepe indruk achterliet. Met haar beeld op mijn netvlies ging ik naar bed en met haar beeld stond ik weer op.

Toen ik aan Erik vroeg, wat hij van het poesje vond, bleek dat zij ook hem was bijgebleven. We besloten om de kleine dame te adopteren en doopten haar Shanti. De voorbereiding voor haar reis naar ons kon beginnen.

Gered van de straat na aanrijding in Egypte

Shanti was als kitten in Egypte aangereden en kon niet meer lopen. Haar middenrif was gescheurd, wat erin had geresulteerd dat een deel van haar organen te ver naar voren lag. Ze was van de straat gehaald door een lieve dame die dacht dat ze het niet zou redden, maar Shanti was pittig en sloeg zich moedig door het ongeval heen. Ze leerde zichzelf weer lopen.

De scheur in haar middenrif kon in Egypte niet worden geopereerd, maar ze leefde ermee. Toen wij haar adopteerden, wisten we dat wij de operatie en haar proces van herstel zouden begeleiden. We zagen dit vol vertrouwen tegemoet, omdat twee van onze katers al succesvol aan een middenrifbreuk waren geopereerd.

In ademnood

Na een wekenlange periode van geduldig afwachten, was het zover. De dag van de grote reis was aangebroken en Erik ging Shanti van het vliegveld in Frankfurt halen. Bij thuiskomst bleek ze kortademig. Dat was niet vreemd gezien haar conditie.

Door de middenrifbreuk was er minder ruimte voor haar longen ontstaan. We besloten om haar rustig te laten bijkomen van de lange reis.

Na een uur was haar situatie verergerd en op dat moment wist ik dat het fout zat, goed fout. Ik ging naar Erik om te vertellen, dat Shanti snel geopereerd moest worden.

Dit speelde zich allemaal af op een zaterdag. Erik antwoordde: ‘’Dat wordt dan maandag.’’ Waarop ik antwoordde: ‘’Nee dat wordt nu, want zonder operatie is ze er maandag niet meer.’’

Met spoed naar de dierenkliniek

Ik belde de dierenkliniek in Trier en we konden gelijk langskomen. Het was een rit van drie kwartier die eeuwig leek te duren. Terwijl Erik zo zorgvuldig mogelijk hard reed, bleef ik Shanti toespreken. Zij had bijna geen lucht meer.

Toen we bij de kliniek aankwamen, werd ons verzocht in de wachtkamer plaats te nemen. Mijn toelichting dat Shanti vrijwel geen lucht meer had, werd niet serieus genomen. Het wachten begon en ik stond doodsangsten uit.

Eindelijk kwam een assistente ons halen. Bij nader onderzoek bleek de situatie toch wel heel ernstig. Geen verrassing voor ons. Omdat Shanti zich flink verzette, moest ze onder narcose voor een röntgenfoto.

Erik en ik deden er alles aan om haar gerust te stellen. Dit was geen gemakkelijke klus, want Shanti had net een lange, vermoeiende reis vanuit Egypte achter de rug en ze was nog niet met ons vertrouwd.

De kritieke operatie aan het middenrif

De röntgenfoto toonde aan, dat Shanti vrijwel geen longcapaciteit meer had. Haar organen verdrukten haar longen en het was nog maar de vraag of zij de operatie zou overleven. Wij kregen de keuze om haar te laten euthanaseren.

Voor ons geen keuze, want Shanti had al zoveel doorstaan, dat we alles op alles wilden zetten. We wilden, dat ze met spoed geopereerd zou worden. Op weg naar huis vroegen we om ondersteuning voor de opererende chirurg en visualiseerden we een geslaagde operatie.

Na een aantal uur kregen we het bevrijdende telefoontje. Shanti had de operatie doorstaan, maar ze was nog erg zwak. Ze moest meerdere dagen in de kliniek blijven. Ik kan me nog goed herinneren, hoe blij we waren, toen Shanti eindelijk naar huis mocht. Ze had de dood inmiddels tweemaal de deur gewezen. Zo graag wilde ze leven.

Post operatieve problemen

Na een paar dagen leek het weer verkeerd te gaan. Shanti had moeite met ademen en weer vreesden we voor haar leven. De kans bestond, dat haar borstholte was volgelopen met vocht.

De lokale dierenarts stond binnen no time op de stoep. Na onderzoek bleek, dat het postoperatieve verband weleens te strak aangelegd zou kunnen zijn. Op het moment dat het verband was losgemaakt, kwam Shanti weer tot leven.

Voor de derde maal had ze de dood overwonnen, terwijl wij ons afvroegen hoe het in vredesnaam mogelijk was, dat het verband verkeerd was aangelegd. Deze grove fout had Shanti alsnog het leven kunnen kosten.

“De dood heeft mij niets te vertellen”

Vanaf dit bevrijdende moment loopt Shanti volstrekt vanzelfsprekend door haar leven. De dood heeft driemaal aangeklopt en tot driemaal toe heeft Shanti gezegd: ‘’Dood, jij hebt mij niets te vertellen.’’

295 keer gelezen

6 gedachten over “De dood heeft mij niets te vertellen”

  1. Heel mooi verhaal waar ik moed uit kan putten.

    Mijn kat krijgt vandaag dezelfde operatie, en je verhaal stelt me tegelijk gerust maar maakt mij ook een tikkeltje ongerust: ik zal zeker opletten of het verband niet te strak wordt aangelegd zodat Kees goed kan ademhalen.

    Mvgr,
    Kattenvriend Patrick

  2. De tranen staan in mijn ogen…. wat een ongelooflijk ontroerend verhaal! Wat zal ze jullie dankbaar zijn…. Een schitterende poes…. maar zijn ze dat niet allemaal? Ze stelen allen ons hart!

  3. wat een ontroerend verhaal een dappere dame met een flinke vechtlust. Wat fijn dat jullie zo goed en liefdevol voor haar zorgen !

Reacties zijn gesloten.