Magische Aimee

Als het leven stilstaat

Het ingrijpende sterven van drie zeer geliefde katten

Je kunt als mens in situaties belanden, die zo ingrijpend zijn, dat het voelt alsof je leven stilstaat. Erik en ik hebben in een paar maanden tijd driemaal zo’n situatie meegemaakt. Driemaal voelde het alsof de aarde onder onze voeten verdween en we in een diepe, bodemloze put vielen.

Magische Aimee

De eerste keer dat ons leven stilstond, was in oktober van het afgelopen jaar. Ik liep ’s ochtends de keuken in en trof daar een bekend beeld aan, dat van onze lieve poes Aimee in haar mandje met haar snoetje over de rand.

Het viel me op, dat ze zo magisch was, alsof ze zo was weggelopen uit een sprookje en mijn waardering voor haar werd nog dieper.

Magische Aimee
Magische Aimee

We lieten Aimee buiten voor haar ochtendwandeling en dachten haar snel weer terug te zien zoals elke morgen. Opeens stond een buurman aan ons hek. Hij zag er geschrokken uit. Mijn eerste gedachte was, dat onze pony’s waren uitgebroken.

Terwijl Erik naar de buurman liep, keek ik uit het keukenraam van waaruit we zicht hadden op de pony’s. Ik zal nooit meer vergeten, wat ik toen zag, het levenloze lichaam van Aimee op straat.

Ik kan niet goed onder woorden brengen, wat ik voelde. Ik voelde van alles tegelijk en tegelijkertijd ook helemaal niets. Trillend ben ik het huis uitgerend.

Erik kwam me tegemoet met Aimee’s lichaam in zijn armen. Pure wanhoop straalde van hem af. Ik weet nog dat ik fluisterde: ‘’Hoe kunnen we leven zonder Aimee?’’

Ongeloof

Het was ongelooflijk, dat onze prachtige Aimee die altijd uitkeek, als ze buiten was, was doodgereden in een doodlopend straatje, waar bijna geen verkeer kwam. We konden er niet bij en voelden ons volslagen radeloos.

Die middag maakten we een wandeling in de hoop weer enigszins tot onszelf te kunnen komen. Aimee verscheen voor mijn geestesoog. Hoewel ze graag langer had willen leven, ging het goed met haar.

Ze vond het belangrijk, dat we inzagen dat ze niet echt dood was. Haar troostrijke boodschap zal ik nooit vergeten: ‘’A life well lived, is never too short.’’ (Een goed geleefd leven is nooit te kort)

In de weken die volgden, probeerden we te leren leven met de fysieke afwezigheid van Aimee en dat was een enorme uitdaging voor ons.

Meerdere keren heb ik paniek ervaren, wetend dat we Aimee nooit meer fysiek terug zouden zien en dat terwijl ik beelden van haar had gezien, waarin ze met een grijs snoetje om ons heen liep. Die beelden zouden nooit waarheid worden …

Witte ridder Percival

Terwijl we worstelden met Aimee’s plotselinge dood, genoten we van de vriendschap tussen Ronan, ons gehandicapte katertje, en Percival, ons prachtige witte katertje dat gered was uit een Spaans dodingsstation.

We hadden afscheid moeten nemen van onze witte kater Galahad die te ziek was om nog verder te kunnen leven en hij had Percival op ons pad gebracht.

Witte ridder Galahad
Witte ridder Galahad

De vriendschap tussen beide knulletjes verzachtte ons diepe verdriet en met regelmaat zeiden Erik en ik tegen elkaar, dat we er zo blij mee waren, dat Percival zo’n goede gezondheid had. We zagen ernaar uit om zijn groei naar volwassenheid mee te maken.

Boezemvrienden Percival en Ronan
Boezemvrienden Percival en Ronan

Wreed en zinloos …

Op een donderdag in december, toen Percival nog geen drie maanden bij ons was, merkten we dat hij anders reageerde dan we van hem gewend waren. Percival had altijd intens gespeeld en was altijd gek geweest op zijn eten.

Die donderdag zag hij er mat uit. Vrijdagochtend zag hij er ronduit slecht uit en we gingen met spoed met hem naar de dierenarts. Die dacht aan een flinke griep, maar ik had al beelden gezien van euthanasie. Die beelden had ik angstvallig weggedrukt en ik hield me vast aan de uitslag van de dierenarts, dat het waarschijnlijk gewoon een fikse griep was.

Het weekend dat volgde, zal ik ook nooit meer vergeten. Onze voorheen zo speelse Percival was zo ziek, dat hij niet meer met zijn vriendje kon spelen. We zagen dat hij leed en we realiseerden ons, dat we nog maar één mogelijkheid hadden, euthanasie.

En weer stond ons leven stil en weer leek het alsof we in een diepe, bodemloze put vielen. Percival was gered uit een dodingsstation om vervolgens na een paar maanden bij ons te sterven. Het leek zo wreed en zo zinloos …

Witte ridder Percival
Witte ridder Percival

We hadden de dood van Aimee nog maar nauwelijks kunnen bevatten en nu kwam de dood van Percival erbij. Omdat we midden in een emigratieproces zaten, hadden we nauwelijks de tijd om bij de dood van onze zeer geliefde witte ridder stil te staan.

Ik ervaarde nu paniekaanvallen vanwege de dood van onze beide geliefde katten.

Een nieuwe start en een doffe dreun

Vanwege de onverwachte, razendsnelle verkoop van ons Duitse huis, moesten we hals over kop verhuizen met onze kattenfamilie. Terwijl we met alle katten op weg waren naar ons nieuwe huis in Frankrijk, kreeg ik het gevoel van een heiblok dat met een doffe dreun neerkwam. Ik werd er onrustig van, omdat ik dit gevoel niet kon plaatsen. Wat stond ons te wachten?

Onze pony’s konden op onze nieuwe plek niet aan huis staan, maar gelukkig hadden we een goede plek voor hen gevonden. Tweede Kerstdag diende zich aan en het was lekker zonnig. We genoten bij de pony’s van het zachte weer en we konden voor het eerst in maanden weer even lachen, omdat we zo blij waren met onze beslissing om in Frankrijk te gaan wonen.

De dag ervoor had ik een verontrustend beeld ontvangen van een donkere kat die dood op straat lag. Onze donkere lapjespoes Isis had zich laten zien en wij hadden ervoor gezorgd, dat zij extra veilig was. Er leek dus niets aan de hand.

Totaal onwetend van wat ons te wachten stond, reden we na ons bezoek aan de pony’s naar huis. We hadden een goed gevoel en koesterden de wens om door te gaan, ondanks al het verdriet dat we ervaarden. Dit was een nieuwe start voor ons allemaal.

Grenzeloze Phoenix

We waren koud vijf minuten thuis, toen de bel aan het hek ging. Niet veel later kon ik Erik door het glas van de voordeur zien. Hij was wit weggetrokken en had het lichaam van ons katertje Phoenix in zijn handen. Het bloed stolde in mijn aderen en een koude golf stroomde door mijn lichaam.

Het was weer gebeurd! Ook onze zeer geliefde Phoenix was aangereden. Weer stond de tijd stil en weer vielen we in een bodemloze put, maar deze keer was het anders. We bleven vallen. Deze derde dood was ons teveel geworden. We konden niet meer …

Grenzeloze Phoenix
Grenzeloze Phoenix

Phoenix was altijd roekeloos geweest en Erik had hem meermaals uit een benarde situatie gehaald. Phoenix had altijd de grenzen opgezocht en dit leek het resultaat. Maar waarom nu, net nu we het idee hadden weer iets op te krabbelen?

Phoenix’ dood had ons knock out geslagen. Ik moest weer denken aan het beeld van het donkere katje dat ik dood op straat had zien liggen. Het was dus Phoenix geweest die ik met mijn geestesoog had gezien en Isis had mij gewaarschuwd. Ik vond het intens moeilijk dat ik de beelden niet beter had geïnterpreteerd, want wie weet …

A life well lived, is never too short

In de dagen die volgden, probeerden we de zin te vinden van het onverwachte en pijnlijke sterven van drie van onze meest geliefde katten. We vonden geen zin, geen diepere betekenis. Wel werden we gesteund door de woorden van Aimee: ‘’A life well lived, is never too short.’’

Lees hier hoe dit verhaal verder gaat

154 keer gelezen

1 gedachte over “Als het leven stilstaat”

  1. Ben er stil van….en dan: dat de liefde die er was, er is en blijft, voor jullie (in zichzelf als liefde) als een touw dat langs een smal, hooggelegen bergpad gespannen is, een hulp mogen zijn om de weg te vervolgen. Vrouwtje van Dora.

Reacties zijn gesloten.